25 mei 2017
Wat een verrassing toen AIM-Nederland ons een bericht stuurde dat één van heen ons zou komen bezoeken. Gerla van Zandwijk was dé aangewezen persoon om ons te bezoeken. Zelf heeft ze 5 jaar op Madagaskar gewerkt als zendelinge en zou zo gelijk een mooie gelegenheid hebben om, naast ons, ook vroegere vrienden te bezoeken.
Na heel wat berichten heen en weer besloten we dat Jurgen haar in de hoofdstad zou ophalen. We hebben goed gekeken wat we allemaal zouden kunnen doen in Tana want het is te ver om er geen gebruik van te maken. In iedere geval verse groenten! Tana heeft het voldoende. Daarnaast nog meer hout om in en rond het huis nieuwe klussen te klaren. Een algemene controle van de auto en een ritje dokter voor Jurgen die al weken last had van ontstekingen. De tijd zou goed benut worden… Maar zo ver was het nog niet!
Gerla bracht de maand voor vertrek eerst nog een bezoek aan onze kerk ‘de Evangelische gemeente de Ambassade’. Ons thuisfrontcomité wilde dit bezoek benutten door mensen de mogelijkheid te geven om wat mee te geven voor de Hofmannen. Nou, dat hebben ze geweten. Naast de verschillende artikelen die we zelf al aan Gerla gevraagd hadden om mee te nemen, raakte Gerla met een tas van 25(?!) kilo naar huis. Of ze het even mee wilde nemen naar Madagaskar. Men had haar laten weten dat eventueel overgewicht vergoed zou worden. Gelukkig was men Gerla goed gezind op het vliegveld en mocht ze de te zware koffers gewoon inchecken.
In Tana ontmoette Jurgen en Gerla elkaar en afgesproken werd om 16 mei af te reizen naar Maroamboka. De rit moest een dag uitgesteld worden omdat de auto toch wat kleine reparaties nodig had. Onder ander de linker achterrem werkte niet goed. Op Madagaskar zijn twee dingen heel belangrijk: een goede claxon en goede remmen. Ze vertrokken op 17 mei om 03:30 in de ochtend om vervolgens om 17:00 ‘s middags aan te komen.
De kinderen hadden al snel in de gaten dat er een heel grote tas in de auto stond. Tussen alle dozen met groenten en andere spullen weten ze zo’n tas toch wel heel snel te ontdekken. De volgende dag was er dezelfde soort spanning als er in huis hangt in aanloop op Sinterklaasavond. Wat een feest om alles te mogen uitpakken. Stiften, chocolade, snoep, brieven, kaarten, speelgoed, orange-brillen en t-shirts en ga zo maar door! Waar te beginnen? Eerst chocolade eten of eerst spelen… of misschien allebei tegelijk? Het was een groot feest!
Samen met Gerla zijn we het dorp in gegaan om haar voor te stellen. Het was zo mooi om te zien dat de mensen, die voor een jaar geleden nog zo bang voor ons waren, Gerla tegemoet liepen om haar welkom te heten. Gerla sprak nog een aardig woordje Malagasy en dat werd met blijdschap ontvangen. Maar tjonge! Wat is die vrouw groot! Ja, dat was wel het nieuwe praatje in het dorp. Dadan’i Vanya (Jurgen) had het wel van te voren verteld maar om het zelf te zien was een hele belevenis. Maar wacht eens even. Die blanke vrouw is niet alleen lang, ze is ook nog sterk. Gerla was namelijk met Jurgen mee gegaan om water te halen en droeg een jerrycan van 20 liter mee terug naar huis.
Op zondag 21 mei ging Gerla weer weg. Nou dat was wel kort vond men en er werd dus meerdere keren gevraagd of ze het niet leuk en mooi vond in Maroamboka. Nee dat was het niet, konden we de mensen verzekeren. Gerla heeft alleen wel heel veel vrienden op Madagaskar en die moeten natuurlijk bezocht worden. Een nuchtere opmerking was dat het dan niet echt vakantie voor haar was met al dat gereis.
Inmiddels is Gerla weer terug in Tana en heeft nog de nodige bezoekjes af te leggen. We zijn verwend met haar bezoek en de enorme aandacht die we vanuit de kerk hebben gekregen. Het doet goed om te merken dat we niet alleen staan. Iedereen heel erg bedankt!
Naar vrienden hebben we niet hoeven zoeken. We kenden natuurlijk Sylvestre al, die aan AIM een stuk van zijn land heeft afgestaan ten behoeve van ons huis. We eten regelmatig samen. We mochten ook kennismaken met de president van de fokontany, een soort hoge gemeenteambtenaar in het gebied rond Sandrohy, waar Maroamboka onder valt.
Dan is er nog Menja, de plaatselijke onderwijzer. Hij woont op het erf van maman’i Prisca en heeft gezegd dat hij ons graag wil helpen met het vertalen van bijbelverhalen in het Tanala. Met Jurgen heeft hij al één van de dorpjes, waarop we ons richten, bezocht.
Ratten dus. Wat een vernielers! Tot nu toe hebben ze behalve in ons eten de tanden al gezet in zeep, dekens, kussens, kleding, bakvormen, plastic boterkuipjes, speelgoedpijlen, ballen, pittenzakken, boeken en hout. Vanya heeft weliswaar een jong poesje gekregen, maar het jagen op ratten moet ze nog leren. Intussen bouwt Jurgen een rat-vrije kast onder de trap voor ons verse voedsel en zetten we vallen.
De auto wordt langzaam maar zeker toegerust voor de zware omstandigheden waarin we hem gaan gebruiken. Zo hebben we een grote dakdrager laten maken door plaatselijke metaalbewerkers. Het is een enorm gevaarte (2,30 bij 1,20). We zijn er blij mee omdat we op deze manier makkelijk spullen in en uit het gebied kunnen vervoeren.
De nationale wegen lijken soms meer op Nederlandse gatenkaas dan op een weg. Dit maakt het rijden behoorlijk intensief. Jurgen en Issa kwamen ‘s middags in Abohimahasoa aan. Daar hebben ze overnacht om vervolgens de volgende dag het tweede stuk te rijden. Vlakbij Ifanadiana raakte één van de banden lek. Gelukkig was hulp niet ver weg. Jurgen vroeg een agent om hulp en nadat deze zijn AK47 even aan de kant gezet had, hield hij een vrachtwagen staande. De chauffeur heeft toen met een plaatselijk bewoner het reservewiel onder de auto gezet… Het was niet nodig voor Jurgen om zijn handen vies te maken, zo was de mening van de chauffeur. In Ifanadiana is de band gerepareerd voor € 1,70.
De auto is goed te horen en dus stonden de bewoners van Sandrohy al bij de weg te wachten. Er werd enthousiast gejuicht door de kinderen en velen kwamen even de handen schudden. Na even kort bij praten werd de rit vervolgd naar Maroamboka, zo’n vijf kilometer van Sandrohy. Op deze weg werd de auto goed getest. Diepe geulen afgewisseld met keien die de steile paden, van soms 35% en meer, zeer lastig begaanbaar maken.
Het huis staat pal naast een waterbron met schoon water. De druk op deze bron is de meeste tijd van het jaar hoog genoeg om er eventueel een waterleiding op aan te sluiten. Dit laatste gaat de bouwer nog naar kijken. Toen Jurgen en Issa er waren was er al langere tijd geen regen gevallen. Hierdoor stond er niet of nauwelijks druk op de bron. We zullen kijken of we dit kunnen ondervangen door een grote waterton te installeren waarmee we regenwater kunnen opvangen en bewaren. Het huis is gebouwd van hout uit het nabije regenwoud. Het dak is voorzien van golfplaten en de vloer zal van cement worden. De meeste traditionele huizen hebben dat niet wat dan ook tot veel overlast zorgt als het regenseizoen losbarst. We hopen deze of volgende maand met een vriend te gaan kijken naar zonnepanelen en alle bijbehorende elektronica. Zonnepanelen is een luxe die wel meer voorkomt in het gebied. Veel mensen hebben een systeem waarmee ze bijvoorbeeld een telefoon kunnen opladen of een DVD kunnen kijken.
De verwachting is dat Jurgen binnenkort weer naar Maroamboka zal afreizen om diverse spullen, zoals een bed en schoolmaterialen en ander huisraad, te brengen. De bouwer dacht dat we in januari onze intrek wel zouden kunnen doen.
Dit is hem dan: onze Nissan Patrol uit 1999. We hebben lang moeten zoeken naar deze mechanische auto, maar eindelijk is het gelukt. Het is belangrijk dat de auto niet alleen een vierwielaandrijving heeft, maar ook dat hij mechanisch is in plaats van elektronisch. Mechanische auto’s zijn een stuk gemakkelijker te repareren, als het nodig is zelfs provisorisch door een leek. Er is geen boordcomputer die uitgelezen moet worden en met wat eenvoudig gereedschap komen we in geval van nood een heel eind. Voor de liefhebbers: het motorblok is een 4,2 liter diesel, 6 cilinders. Klik op de afbeelding om meer foto’s te zien.
Op dit moment wordt druk gebouwd aan ons huis. We stonden versteld toen we een paar weken geleden hoorden dat het huis al half af zou zijn. We gingen er voorzichtig van uit dat bedoeld werd dat al 50% van de materialen was verzameld, maar nee: onderstaande foto’s laten toch duidelijk zien hoe snel het gaat. We hebben goede hoop dat onze nieuwe stek met ongeveer een maand klaar zal zijn, al gaf de bouwer aan dat ze veel last hebben van de regen. We verwachten dat we in het begin van het nieuwe jaar kunnen verhuizen.
De tekeningen voor het huis mochten we zelf maken en zijn hier en daar aangepast door de bouwer… en later, tijdens de bouw, is het één en ander nog iets meer aangepast. Het grondoppervlak wordt zo’n 40m2. Aan weerszijden van de woning komen op de verdieping 2 kamers: één voor de meisjes en één voor de jongens. De begane grond zal voor een derde deel slaapkamer zijn, het andere deel wordt woonkeuken. Het toilet en de wasgelegenheid komen buiten en voor het huis krijgen we een veranda, zodat we overdekt buiten kunnen zitten en de was drogen. Er worden lokale materialen gebruikt: het huis wordt van hout met een cementen vloer en een golfplaten dak.
Reizen in een gewone auto is ook anders dan in Nederland. Gordels – als ze er al zijn – worden niet of nauwelijks gebruikt en speciale kinderstoeltjes zijn er niet. Het aantal mogelijke passagiers mag je ook hier ruim zien: in een normaal formaat auto passen makkelijk 3 volwassenen en 8 kinderen als je de achterbak gebruikt (een favoriete plek bij onze kinderen!).
Katja heeft een paar weken geleden twee Nederlandse boeken besteld. Ze werden na15 Madagaskar verstuurd. Om het pakketje te halen moest Katja naar Analakely, Tana reizen (17km). Omdat alle bussen vol waren moest ze het eerste stuk met de taxi. Het tweede traject ging ze met de bus. Met een tweede bus arriveerde ze uiteindelijk in Analakely. Daar moest ze eerst een stuk bergopwaarts lopen om bij het postkantoor te komen. Hier kreeg ze een stempel en handtekening waarmee ze weer naar beneden moest voor een tweede postkantoor. Op dit kantoor wilde ze eerst nog haar paspoort zien en moest ze een handtekening zetten om vervolgens nog een stempel te krijgen. Samen met de stempels, handtekeningen en 2000 ariary kon ze haar pakket in ontvangst nemen. Gelukkig was er een bus die het hele eind in één keer terug reed. Al met al was Katja 4 uur zoet om een pakketje op te halen.