Nieuwsbrief mei 2022 van Jurgen en Katja

Lieve familie en vrienden,

We zitten nu bijna drie maanden in Antananarivo (Tana), de hoofdstad van Madagaskar. Beleven we eigenlijk nog wel wat? Tja, voor jullie een vraag, voor ons een weet … Maar hopelijk kunnen we die vraag wegnemen met deze nieuwsbrief.

Een vrolijke noot

Het leek wel alsof de vorige nieuwsbrief door Grumpie van de zeven dwergen geschreven was. En om eerlijk te zijn, zo voelde het voor ons ook. Maar! We weten ons gedragen door de Here. Paulus schreef er al over naar de Korinthiërs: “En God is getrouw: Hij zal niet toelaten dat u verzocht wordt boven wat u aankunt, maar Hij zal met de verzoeking ook de uitkomst geven om die te kunnen doorstaan.” (1 Kor. 10:13b). En daar mochten we naar uitzien! De uitkomst die door God gegeven zal worden.

Nadenken

Zoals gezegd in de vorige nieuwsbrief wilden we de tijd in de hoofdstad gebruiken om na te denken over onze toekomstige bediening hier op Madagaskar. Dat we op Madagaskar willen blijven dienen is nooit een twijfel geweest, maar hoe?

Met de rust van schoon drinkwater, een groentemarkt om de hoek, geen constante aanloop van mensen, en gezondheidszorg in de buurt, hebben we veel kunnen nadenken.

Ons bedieningsgebied is in het zuidoosten van Madagaskar. Ons hart gaat uit naar de Antanala mensen. Voor het werk zou het ontzettend handig zijn om daar in de buurt te gaan wonen. In veel gesprekken ging het vooral over het werk. Wat zou het beste zijn voor het werk? Totdat de vraag zich aandiende wat nu eigenlijk het beste zou zijn voor het gezin.

Die vraag hadden we nog niet (of liever gezegd, niet vaak genoeg) gesteld. We hebben behoorlijk geïsoleerd geleefd in Maroamboka. Dat was niet erg omdat de kinderen elkaar hadden en samen trokken ze er regelmatig op uit. Lange wandelingen in de bergen en het regenwoud. Dat was heerlijk voor ze.

Vrienden maken met de Malagasy kinderen was wat lastiger. Op jonge leeftijd ging dat wel goed, maar naar mate de kinderen ouder werden veranderen ook hun interesse. Onze kinderen zijn bezig met schoolwerk en hun toekomst terwijl veel van de Malagasy tieners in ons dorp daar weinig van moeten hebben. Meisjes raken al op jonge leeftijd zwanger en veel jongens zijn vooral bezig met feestjes, drank, sigaretten en … Meisjes. Het klinkt vervelend om te zeggen maar dit is de realiteit. Abbey (13) zei het treffend: “Als we over een paar maanden terug komen in het dorp is de kans groot dat mijn vriendinnetje zwanger is.” Abbey werd verdrietig bij de gedachte.

Verhuizen

Het werk voortzetten vanuit het dorp is moeilijk. De meeste dingen die we wilden doen, hebben we gedaan. Sommige plannen hebben we nog niet uitgevoerd. Dit komt omdat bepaalde doelen gewoon niet werken in ons gebied en andere ideeën heel moeilijk te organiseren zijn terwijl je in het dorp woont. Voor het schoolwerk èn sociale contact van de kinderen zou het ook een stuk makkelijker zijn om in een grotere plaats te wonen.

Als eerste hebben we nagedacht over diverse steden in de buurt van ons dorp. Dat zou natuurlijk het beste zijn voor het werk. Maar verhuizen naar een stad (zoals Manakara aan de kust) zou het isolement voor onze kinderen alleen maar groter maken. Er zijn daar geen gelijkgestemde leeftijdsgenoten, en ze zullen niet meer de mogelijkheid hebben om de bossen of bergen in te gaan (want die zijn er niet). Ze zouden gedwongen zijn om in en rond het huis te blijven omdat er op straat gewoon niets te doen is. Ook is er veel meer criminaliteit, wat betekent dat het onveilig voor hen (als blanke kinderen) zou zijn om er alleen op uit te trekken.

Tana

We zijn nu in de hoofdstad, en we zien dat de kinderen opbloeien. Ze genieten van de interactie met vrienden, de kerk en de jeugdgroep. Hun schoolwerk is aanzienlijk verbeterd. Na 5 jaar hebben ze (voor het eerst) de mogelijkheid om zich te ontspannen in hun relaties met leeftijdsgenoten. Ze hoeven bijvoorbeeld niet overhaast een afspraak te maken omdat we na twee weken weer weg gaan.

Het gezin als geheel functioneert ook meer ontspannen omdat we ons geen zorgen meer hoeven te maken over de strubbelingen die we in Maroamboka hadden. Katja is erg blij met de groentemarkt in de buurt en met de mogelijkheid om naar een supermarkt te gaan. Ze heeft ook meer tijd om te investeren in vriendschappen.

Ik (Jurgen) ben met de kinderen één voor één even een ijsje gaan halen zodat ik de mogelijkheid had om hun verhaal en mening te horen. Ze missen Maroamboka! Tegelijkertijd hebben ze allemaal aangegeven dat ze blij zijn om nu in Tana te zijn.

Ons hart gaan uit naar de Antanala. In het begin waren we bedroefd over het feit dat we niet bij onze buren en vrienden konden zijn. Maar God is goed, en Hij geeft troost.

Samen met de kinderen, vrienden, en leiding van Africa Inland Mission (AIM) zijn we tot de conclusie gekomen dat we onze bediening zullen voortzetten vanuit de hoofdstad. We ervaren dat de Here God heeft ons hierheen geleidt, en van hieruit zullen we nieuwe plannen ontwikkelen om de onbereikte Antanala mensen te bereiken met het goede nieuws.

Bediening

Zoals gezegd, gaat ons hart nog steeds uit naar de Antanala, wat betekent dat onze belangrijkste focus op deze groep zal blijven liggen. We hebben nog steeds ideeën die we niet hebben gedaan of niet hebben kunnen doen (zoals het opzetten van trainingsgroepen en het verspreiden van het vertaalde Evangelie van Lucas). Deze zaken zijn gemakkelijker te verwezenlijken vanuit Tana.

In het dorp hielpen we veel mensen met gezondheidsproblemen. Dit willen we blijven doen maar op een andere manier. Tanja Hock is een Duitse vroedvrouw die hier in Tana een ziekenhuis heeft opgezet. Zij heeft aangeboden om iemand uit ons gebied op te leiden tot gezondheidszorger. We hebben kritisch gekeken wie daar voor in aanmerking zou kunnen komen. We kwamen uit bij Sambivelo. Een jonge knul die erg leergierig en niet geheel onbekend is met de grote stad. Hij was enthousiast, maar wilde wel eerst zijn laatste schooljaar afmaken. Het plan is om hem in juli op te halen zodat hij hier in Tana opgeleid kan worden. De bedoeling is dat hij na de opleiding weer terug naar Maroamboka gaat en daar tenminste twee jaar blijft wonen. In die twee jaar kan hij de mensen helpen met eenvoudige klachten en adviezen rondom gezondheid.

Nu we in Tana zijn zien we ook mogelijkheden om het leiderschap van AIM-Madagaskar te ondersteunen. Diverse (leidinggevende) collega’s gaan dit jaar stoppen. Dat betekent dat er een onderbezetting gaat komen. We hebben aangegeven dat we beschikbaar zijn om eventueel bij te springen.

Ons eerste jaar op Madagaskar woonden we ook in Tana. Toen waren we actief bezig met het helpen van andere zendelingen die, om wat voor reden dan ook, in de hoofdstad moesten zijn. Dat gaf ons toen al veel plezier en we hopen daar ook nu weer een rol in te kunnen spelen.

Maroamboka

Maroamboka blijft ons dierbaar. Zodra de auto klaar is zal ik er weer heen gaan. Dat is niet alleen voor het werk, maar ook omdat we er nog veel van onze spullen hebben. Schoolboeken, kleding, gereedschap en nog veel meer.

De bedoeling is om het huis te blijven gebruiken als basis voor onze bezoekjes. De kinderen waren heel duidelijk! Als papa heen gaat dan willen ze mee. Ook al wonen ze nu liever hier in Tana, Maroamboka blijft trekken. Dani zei het mooi: “Welk kind kan nou zeggen dat hij met zijn vader zo vaak mee kan naar zijn werk!” Nee, de kinderen hebben absoluut geen nare herinneringen als het gaat om onze tijd in het dorp.

Als de auto klaar is? Ja, want u was toch niet vergeten dat wij op Madagaskar wonen? Hier gaat alles moramora (rustigies àn). Ik wacht nog steeds op twee schade rapporten zodat ik de boel met de verzekering in orde kan maken. Het goede nieuws is dat er een donor auto beschikbaar is. Als de rapporten in orde zijn is het nog maar een kwestie van enkele weken totdat de auto weer rijklaar is … We missen hem wel hoor!

Uitgebreid verslag

Oké, ik denk dat het goed is om het hier even bij te laten. De nieuwsbrief leent zich niet om uitgebreid verslag te doen van alle ontwikkelingen. Als u toch meer wilt weten kunt u een verslag lezen dat ik enkele weken geleden geschreven. Dat gedetailleerde verslag, samen met het zendingsplan dat we in 2020 geschreven hebben, kunt u downloaden via deze link:

https://www.jurgenenkatja.nl/verslag-2022

Dit verslag is geen geheim, maar wel persoonlijk. We willen u dan ook vragen om er discreet mee om te gaan. Mocht het nu niet lukken om het te downloaden dan horen we dat graag.

Dank u wel!

We hopen dat u na het lezen van deze brief, net als wij, ook uitziet naar wat de toekomst gaat brengen. We kunnen plannen maken maar één ding weten we zeker: “wat de Heer van plan is, gebeurt.” (Spreuken 19:21)

We voelen ons bevoorrecht dat we zo veel steun krijgen in ons werk. Bedankt voor uw gebed, medeleven, en ondersteuning!

Samen met jullie willen we op de Heer blijven vertrouwen! Want God is goed, altijd! En altijd is God goed!

Van harte Gods zegen toegewenst,

Katja & Jurgen
Vanya, Issa, Abbey, Dani en Siemen Hofmann.

Wilt u ons tussendoor volgen?
Blijf op de hoogte via Facebook: https://www.facebook.com/jurgenenkatja
Via onze blog: https://www.jurgenenkatja.nl/posts/
Via één van onze video kanalen: https://odysee.com/@jurgenenkatja / https://www.youtube.com/user/jurgenenkatja
We plaatsen daar regelmatig onze grote en kleine belevenissen.