Nieuwsbrief februari 2023 van Jurgen en Katja

Het is een voorrecht om jullie weer op de hoogte te brengen van onze belevenissen op Madagaskar.

Bezig

In de laatste nieuwsbrief hebben we u al verteld over de ‘nieuwkomers’ op Madagaskar. Het is mooi om te zien dat de Here nog steeds mensen voorbereid èn stuurt, om Zijn werk te doen “tot aan het uiterste van de aarde.” (Handelingen 1:8)

In december arriveerde Jeremy en Felicity Aitkens met hun vijf kinderen vanuit Australië. De eerste weken hebben ze in de hoofdstad doorgebracht. De kinderen lieten er geen gras over groeien en speelpartijtjes waren aan de orde van de dag. Het was een gezellige (en lawaaiige) boel. Tijdens de nerfgun gevechten diende ik (Jurgen) nogal eens als schuilplaats. Het speelgeweer werd over mijn schouder gelegd terwijl er luid “bam, bam, bam” geroepen werd. Daar zit je dan, te proberen om wat vertaalwerk gedaan te krijgen. Inmiddels zijn de Aitkens afgereisd naar hun nieuwe woonplek in het noorden van Madagaskar.

Inmiddels zijn de familie Desborough ook aangekomen. Dit keer zijn we niet de enige die hen begeleiden omdat de andere AIM-zendelingen in Tana nu ook beschikbaar zijn. De bedoeling is dat wij de Desboroughs gaan begeleiden met het inbound programma. Dit is een programma van een jaar waarin nieuwe zendelingen gaan leren over de cultuur en de zaken die er bij komen kijken om in een ander land te leven.

In maart 2017 zijn Jurgen en Menja voor het eerst begonnen met het vertalen van Bijbelverhalen. En van het één kwam het ander...

Vertaalwerk

Voordat u denkt dat het vertaalwerk geen vooruitgang heeft vanwege luidruchtige kindertjes, eerst maar eens een update over dit onderwerp.

We kunnen niet anders zeggen dan dat het goed gaat. Het gaat eigenlijk sneller dan verwacht. De eerste boekjes met het Lukas evangelie zijn bijna allemaal op. Met andere woorden, het vertaalde Lukas evangelie is toe aan een tweede druk.

Terwijl het corrigerende werk van het boek Handelingen gestaag doorgaat, ontdekken af en toe (kleine) foutjes, die we dan ook moeten veranderen in het vertaalde Lukas evangelie. Het gaat meestal om variaties in schrijven. Een voorbeeld is het woord ‘spreken.’ We hebben dit altijd opgeschreven als ‘mizaka.’ Maar na uitvoerig speurwerk blijkt dat de uitspraak nèt iets anders is, namelijk ‘mijaka.’

Het lijkt redelijk eenvoudig om de ‘z’ te veranderen in een ‘j’. Maar even een ‘zoek en vervang’ functie gaat niet werken. Het woord ‘mijaka’ komt namelijk in allerlei variaties voor (bijvoorbeeld mijakaina, fijakana, fijakany). En deze variaties komen ook nog voor in meervoud, verleden tijd, tegenwoordige tijd en toekomstige tijd.

Inmiddels hebben we de eerste twintig hoofdstukken van Handelingen gecorrigeerd en in principe klaar om gedrukt te worden. Als u het wilt bekijken kunt u het online via deze link doen:

https://www.jurgenenkatja.nl/nl/#translations

Jurgen hoopt binnenkort weer af te reizen naar Maroamboka om de resterende hoofdstukken op te halen bij onze vertaler, Menja.

Maroamboka

Over Maroamboka gesproken. Inmiddels zijn we regelmatig terug geweest in ons dorp. Het dorp en onze buren zijn ons dierbaar. Tijdens de laatste rit (november) heeft Vanya een video verslag gemaakt. Dat kunt u via deze link bekijken:

https://www.jurgenenkatja.nl/roadtrip-november-2022

We zijn de volgende rit alweer aan het plannen. Het is wat onzeker wanneer het kan omdat de weg op het moment onbegaanbaar is.

De reis zal natuurlijk gepaard gaan met het bezoeken van vrienden en buren, maar zoals gezegd hopen we ook de resterende hoofdstukken van Handelingen mee terug naar de hoofdstad te nemen.

We gaan ook kijken of we Sambivelo weer terug kunnen brengen. Sambivelo is vorig jaar met ons mee naar Tana gekomen om hier opgeleid te worden als gezondheidszorger. We zijn bijna zes maanden verder en Tinasoa, zijn begeleidster in het ziekenhuis, heeft aangegeven dat hij er klaar voor is. We moeten nog even bespreken hoe we het één en ander gaan regelen. Welke medicijnen mag hij voorschrijven, welke soort medische handelingen kan hij verrichten en hoe gaan we om met het feit dat hij nog erg jong is? Dat laatste is vooral een aandachtspunt. Op Madagaskar hebben jonge mensen weinig in de pap te brokkelen. Als er een ouder (45+) persoon komt en zegt dat hij of zij iets wil, dan dicteert de cultuur dat de jongere persoon gewoon heeft te doen wat hem verteld wordt. Hier moeten we ter zijnentijd dus nog wel even stevige afspraken over maken met de dorpsoudsten en andere belangrijke mensen in ons gebied. In principe hoor ik (Jurgen), met mijn witte kleur, 48 levensjaren en grijze lokken in mijn baard, ook bij de ‘olo lehibe’ (belangrijke mensen). Hopelijk kunnen we dus als ‘belangrijke’ mensen goede afspraken maken over hoe er omgegaan moet worden met Sambivelo.

Ikongo

Toen wij pas op Madagaskar waren hebben we intensief gekeken naar verschillende mogelijkheden om te dienen. Tijdens één van de verkenningstochten zijn we ook naar Ikongo afgereisd. Deze verkenning hebben we overigens ook op video staan en kan bekeken worden via de volgende link:

https://www.jurgenenkatja.nl/naar-de-tanala/

Maar waarom noemen we Ikongo? Wij zijn immers uiteindelijk in Maroamboka, Sandrohy gaan wonen. Ikongo is nog verder afgelegen dan Maroamboka en op het moment alleen te voet te bereiken. De bevolking in en rond Ikongo behoren ook tot de Antanala. Sterker nog, de gesproken taal wordt erkend als hèt officiële Tanala. Onze vertaling is wat meer gemengd, maar wordt daar prima begrepen.

Afgelopen november hebben we onze jaarlijkse AIM-Madagaskar conferentie gehad. Vele Malagasy partners waren uitgenodigd. Onder hen Jean-Baptiste met twee studenten. Jean-Baptiste woont in Ikongo en is een actieve evangelist. Deze jonge mannen waren wat verlegen omdat de officiële landstaal hen niet zo gemakkelijk af ging. Totdat wij ontdekte waar ze vandaan kwamen. We begroetten ze met de traditionele Tanala groet. Grote ogen! Vanaf dat moment kwamen de gesprekken op gang.

Ze hadden wel van ons gehoord, en ze hadden ook wel gehoord dat we vertaalwerk hadden gedaan. We hadden wat boekjes mee en hebben die aan hen gegeven. Dit was precies wat ze nodig hadden! Riepen ze uit—en wanneer zou ik langs komen om de lokale christenen te bemoedigen èn het vertaalwerk uit te delen?

Goed, dat staat dus hoog op ons prioriteitenlijstje. Het is op het moment echter onmogelijk om er met de auto te komen. Vanaf de hoofdweg is het nog 90 km landinwaarts op een onverharde weg. De weg schijnt zelfs onbegaanbaar te zijn voor motorfietsen. Voor de conferentie was Jean-Baptiste lopend op weg gegaan om vervolgens na twee dagen de eerste redelijke weg te bereiken. De reis was naar de conferentie was zwaar… En we hebben het hier over jonge mannen die wel wat gewend zijn.

Het ziet er niet naar uit dat die weg binnen afzienbare tijd gerepareerd wordt. We kennen echter diverse organisaties die wel eens per helikopter naar Ikongo afreizen. Jurgen heeft links en rechts al laten vallen dat, als ze een zitplaats overhebben, hij graag mee reist. Al was het maar om heel even de broeders en zusters te bemoedigen. ‘Even’ afreizen per helikopter kost veel geld—hoewel we als zendelingen een aangepaste (sterk gereduceerde) prijs krijgen.

Bemoediging hebben ze zeker nodig! Op het moment van schrijven heerst er nog steeds (al sinds de zware cycloon van februari 2022) hongersnood. Het laatste bericht dat we van Jean-Baptiste hebben ontvangen is dat mensen hun kinderen verkopen zodat ze geld voor eten hebben. Het is heel verdrietig en niemand lijkt precies te weten wat er met de kinderen gebeurd en waar ze heen gaan. Er zijn hulporganisaties bezig om voedsel het gebied in te krijgen. Dat lukt enigszins maar, naast de onbegaanbare weg, zijn corruptie en diefstal ook een groot probleem.

We bidden dat de Here ons wijsheid geeft.

Het gezin

Ondertussen zitten we ook in de hoofdstad niet stil. De kinderen zijn goed bezig! Alle vijf houden ze van leren, en dat laten ze duidelijk zien in hun resultaten. Vanya is druk bezig zichzelf voor te bereiden op de examens die ze volgend jaar (2024) in Nederland hoopt te gaan doen. Issa denkt er over na om dan ook gelijk voor enkele vakken examen te doen. Op die manier kan hij zijn examens een beetje verdelen zodat niet alle vakken tegelijk gedaan moeten worden.

Op het moment van schrijven zitten we ook in een proces van afscheid. Onze goede vrienden, Rob en Karina Barber, gaan met hun vier kinderen weer terug naar Canada. Rob werkt als hoofdmonteur van MAF-Madagaskar, en zal straks als instructeur verder werken in Canada. Het is een emotionele tijd voor ons allemaal. De kinderen kunnen gelukkig nog vaak bij elkaar logeren en we hopen volgende week nog even samen wat te gaan doen.

We begrijpen nu ook een beetje beter hoe het geweest moest zijn voor onze vrienden in Nederland toen wij, zeven jaar geleden, vertrokken naar Madagaskar. Afscheid is niet leuk! Maar als christenen weten we dat we elkaar eens weer zullen ontmoeten.

De kinderen beginnen inmiddels goed hun draai te vinden in alle mogelijkheden van tijdverdrijf in de grote stad. Zo is Issa sinds kort op karate les. Hij geniet er enorm van. Voordat hij mee kon doen in de grote groep, wilde de karateleraar hem eerst twee maanden lang één op één les geven. Twee keer per week kan Issa dus lekker zijn energie kwijt in de dojo, die maar tien minuten lopen vanaf huis is.

In de tuin zijn de kinderen, samen met Jurgen, begonnen aan een echte boomhut! Dat was al heel lang het verlangen en nu begint het dan toch echt vorm te krijgen.

Inmiddels hebben we ook wat meer meubels aangeschaft zodat het binnenshuis nog gezelliger wordt. Veel meubels hebben we kunnen lenen van MAF en we hadden meubels vanuit Maroamboka meegenomen, maar daar zat bijvoorbeeld geen zitbank bij. Katja weet af en toe ook mooie spulletjes op de kop te tikken—mooie schilderijtjes, houtsnijwerk en andere snuisterijtjes. Het maakt dat het huis ècht aanvoelt als ons plekje.

Dank u wel!

We hopen dat u na het lezen van deze brief, net als wij, ook uitziet naar wat de toekomst gaat brengen. We kunnen plannen maken maar één ding weten we zeker: “wat de Heer van plan is, gebeurt.” (Spreuken 19:21)

We voelen ons bevoorrecht dat we zo veel steun krijgen in ons werk. Bedankt voor uw gebed, medeleven, en ondersteuning!

Samen met jullie willen we op de Heer blijven vertrouwen! Want God is goed, altijd! En altijd is God goed!

Van harte Gods zegen toegewenst,

Katja & Jurgen
Vanya, Issa, Abbey, Dani en Siemen Hofmann.

Wilt u ons tussendoor volgen?
Blijf op de hoogte via Facebook: https://www.facebook.com/jurgenenkatja
Via onze blog: https://www.jurgenenkatja.nl/posts/
Via één van onze video kanalen: https://odysee.com/@jurgenenkatja / https://www.youtube.com/user/jurgenenkatja
We plaatsen daar regelmatig onze grote en kleine belevenissen.