Wat is er weer veel gebeurd sinds de laatste nieuwsbrief! Het maakt het lastig om alles op te sommen en toch nog een leesbare nieuwsbrief krijgen. Op het moment van schrijven zit Jurgen weer in de hoofdstad maar daar later meer over.

Verhuizen duurt lang

In de laatste nieuws (maart 2017) hebben het wel en wee van het verhuizen naar Maroamboka met u gedeeld. Er was zo veel te doen! Lekkages repareren, dakgoten opnieuw ophangen, greppels graven, huis inrichten, scholing voor de kinderen weer opstarten en ga zo maar door. Nu, drie maanden later, kunnen we toch zeggen dat we enigszins geland zijn. Deze eerste drie maanden waren intensief, zowel lichamelijk als geestelijk.

Regen, regen en nog eens regen

Mogelijk heeft u gelezen of gehoord dat Gerla van Zandwijk op bezoek is geweest (http://www.jurgenenkatja.nl/?p=138). Ontzettend leuk natuurlijk. We hebben Gerla net op tijd weer weggebracht want de volgende dag hadden we zware regenbuien. We wonen op de rand van het regenwoud en dat is goed te merken. Twee weken later werden we weer bezocht. Dit maal door een medewerkster van AIM-Madagascar. Anna werkt al 23 jaar op Madagascar en is wel wat gewend. Het ophalen ging prima. De weg was weer opgedroogd en berijdbaar. Anna zou enkele dagen blijven alvorens door te reizen om andere zendelingen te bezoeken. Voor de dag van vertrek had het alweer dik 24 uur aan één stuk door geregend. Anna vroeg of we het gebied wel uit konden komen... Nou, dat weet je zodra je het probeert. Tijdens de stromende regen wisten we de auto toch de steile heling op te krijgen en eenmaal boven is de resterende 15km naar de openbare weg wel te doen. Anna had geluk! De terugweg was wat spannender. De weg was één grote modderglijbaan. We kwamen weer terug, diagonaal een glijdend. Eén ding was duidelijk: met de auto kwamen we voorlopig niet meer weg.

Schrikken

De middag dat we Anna hadden weg gebracht zeiden we nog tegen elkaar dat er nu geen nare dingen moesten gebeuren omdat we dan toch echt even een probleem zouden hebben. En ja wel, juist die nacht werd Jurgen ziek. Hij had ontzettende pijn in zijn onderbuik, zij, en rug. Katja pakte alle medische boeken er bij maar kon geen sluitende diagnose vinden. Op dat moment ontdek je hoe gezegend je bent met alle opgedane contacten op Madagaskar. Katja belde verschillende artsen om raad. Maar een diagnose stellen op afstand is niet makkelijk en aangezien sommige symptomen op behoorlijk ernstige aandoeningen konden duiden besloot Katja om Helimission te bellen. Helimission is een zendingsorganisatie die, net als MAF, o.a. noodvluchten uitvoert. Een helikopter was de enige optie om Jurgen uit het gebied te halen. De mensen van Helimission hadden nog voor onze verhuizing naar Maroamboka met nadruk gevraagd naar alle gegevens. Dit was om, in geval van nood, zo snel mogelijk bij ons te kunnen zijn. Ondanks het slechte weer was de helikopter in staat om naast het dorp te landen. Jurgen werd naar een ziekenhuis in de hoofdstad gebracht.

Uiteindelijk was de opluchting groot dat de diagnose meeviel. Het waren ‘maar’ nierstenen. Hoewel ontzettend pijnlijk niet direct gevaarlijk. Jurgen werd behandeld in een ziekenhuis in de hoofdstad en mocht daarna nog even een paar dagen op adem komen bij een Nederlandse vriend die vlak bij het ziekenhuis woont.

We weten ons rijk gezegend met alle kennissen en vrienden die we inmiddels kennen hier op Madagaskar. We kunnen niet zonder elkaar!

Mooie dingen

Er gebeuren zo veel mooie dingen dat het niet eerlijk zou zijn om de nieuwsbrief af te sluiten met een ‘angst’ verhaal. In Lukas 10 kunnen we lezen dat, als we er op uit gaan om de mensen het goede nieuws te vertellen, we op zoek moeten naar mensen van vrede. In een eerdere nieuwsbrief hebben we u verteld over Menja en maman’i Prisca. De mensen van vrede vonden ons als eerst! Wat is het een voorrecht om hen als vrienden te hebben! Maman’i Prisca neemt Katja regelmatig mee op sleeptouw als het gaat om sociale gebeurtenissen. Zo is Katja al verschillende keren meegenomen naar een condoleance. Hoewel een wat minder mooie aangelegenheid, condoleances zijn hier erg belangrijk. Maman’i Prisca had haar precies uitgelegd wat te doen en wat er gezegd moest worden. Protocol en goede gebruiken zijn uitermate belangrijk. Zonder hulp ontdek je die gebruiken niet snel. De bezoekjes maken dat we gezien worden als deel van de gemeenschap. De buitenlanders zijn nog wel anders, maar! Ze horen bij het dorp.

Jurgen brengt veel tijd door met Menja. Ondanks dat we het dialect nog niet goed spreken zijn we al wel volop bezig met het vertalen van Bijbel verhalen. Een dankbaar werk. Jurgen was gevraagd om voor te lezen in de kerk op eerste pinksterdag. Speciaal voor die gelegenheid hebben hij en Menja het pinksterverhaal in het Tanala vertaald. De dienst was in Sandrohy, het grootste dorp in de omgeving. Het verhaal was kort en ging gepaard met een afbeelding. We hadden er acht uitgeprint en die ging van hand tot hand. Men reageerde verbaast: "He! Ik versta wat er voorgelezen word!". In de meeste kerken op Madagaskar worden de diensten geheel in de officiële taal gedaan. Het voorlezen gebeurd uit een vertaling die gelijk staat aan onze Statenvertaling. In onze streek zijn velen ongeschoold en, hoewel ze zeggen van wel, men begrijpt er weinig van. Dit werd ook duidelijk toen Jurgen op een middag één van de verhalen ging testen in het dorp. Hij had per ongeluk het verhaal in de officiële taal meegenomen. Na het voorlezen vroeg hij of het begrepen werd... niet dus. Jurgen ontdekte de fout en las het goede verhaal voor en op de vraag of hij het een tweede keer moest voorlezen werd met duidelijke goedkeuring ingestemd.

De kinderen hebben zich inmiddels ook goed aangepast en lopen het liefst op blote voeten door het dorp. Natuurlijk was het voor hen wel weer moeilijk om hun vrienden in de hoofdstad achter te laten maar inmiddels maken ze weer nieuwe vrienden. Het spelen is in Maroamboka wel heel anders. Vanya trekt regelmatig op met haar vriendin Prisca. Ze helpt Prisca bij de rijstoogst, bij het rijst stampen en koken. Samen zijn is hier belangrijker dan bijvoorbeeld het spelen van een spel. Als er tijd is om spelletjes te spelen zijn dat vaak spelletje die door leeftijdsgenootjes in Nederland al snel als kinderachtig gezien worden. Hinkelen vinden de meisjes van 12 jaar en ouder hier nog heel leuk.

Wat ook fijn is om te zien is dat de kinderen het stuk voor stuk goed doen op school. Katja werkt er naar toe dat de kinderen naarmate ze ouder worden meer zelfstandig gaan werken. Zo heeft ze meer tijd voor de jongere. Natuurlijk loopt kleine Siemen daar tussen door dus krijgen de oudere kinderen soms ook de opdracht om hem te vermaken. Siemen wordt dan bijvoorbeeld op de rug meegedragen naar het bos achter huis of naar het dorp. Hij kijkt dan als een koning en geniet van de aandacht!

Ondersteuning

Als laatste nog een woord van dank wat betreft onze ondersteuning. In de vorige nieuwsbrief gaven we aan dat we maandelijks nog zo’n 300 à 600 Euro te kort komen. Afgelopen maand is daar door velen vrijgevig op gereageerd. Daar zijn we heel dankbaar voor! Nu is het moeilijk om te zien wat er precies maandelijks binnenkomt. Dat komt omdat veel sponsors niet op vaste basis geven maar wel met regelmaat. De kunst is dan voor ons om te kijken wat we gemiddeld per maand ontvangen. Dat is natuurlijk niet erg en soms hebben we een uitschieter wat dan de maanden waarin we niet genoeg ontvangen weer rechttrekt. We nemen de vrijmoedigheid u te vragen om te overwegen maandelijks een vast bedrag toe te kennen. Maar nogmaals, we zijn heel dankbaar voor alle ondersteuning!

Overige updates?

Autopapieren... een voortdurende zaak. Ondertussen kunnen we melden dat Jurgen’s Malagasy rijbewijs klaar schijnt te liggen. We hebben hem nog niet in handen maar we hebben onze vriend Parany geautoriseerd om het rijbewijs te mogen ophalen. De groene kaart is nog steeds niet in zicht en dus rijden we rond met een tijdelijk bewijs die officieel elke maand vernieuwd moet worden. De watervoorziening heeft ook wat voeten in de aarde gehad maar we kunnen nu zeggen dat we niet meer hoeven te sjouwen met jerrycans. We hebben er een apart artikeltje over geschreven:
http://www.jurgenenkatja.nl/?p=139