Dit keer vanuit Den Helder, Nederland, nemen we tijd om het één en ander op te pennen. 31 oktober zijn we aangekomen in Nederland voor ons vier maanden durend verlof. Natuurlijk dachten we gelijk even een nieuwsbrief te schrijven maar dat viel tegen… Moe van al het gereis en het wennen aan Nederlands klimaat maakte dat we halverwege de middag al uitzagen naar ons bed. Nu, twee weken later, zijn we een beetje geland. De kinderen zijn weer begonnen met onderwijs, de eerste bezoekjes zijn achter de rug en de buit van Sint-Maarten (11november) is binnen. Tijd om te schrijven!

Afsluiten

Het was vreemd om bezig te zijn met ons vertrek. Voor onze vrienden in Maroamboka is vier maanden écht heel lang. In Nederland is men bijvoorbeeld gewend om afspraken te maken voor over enkele maanden maar op Madagaskar is een week al ver weg. Tegelijkertijd begrijpt men heel goed dat het weerzien van vrienden, familie en bekenden ook belangrijk is.

De laatste weken waren goed en zelfs heel productief. We zijn met velen op de foto gegaan en we hebben filmopnamen gemaakt van ons huis (dat houdt u nog te goed). Verder hebben Jurgen en Menja de laatste week hard gewerkt aan de 40 bijbelverhalen. De verhalen zijn stuk voor stuk doorgenomen en gecorrigeerd op fouten. Daarna heeft Menja ze allemaal ingesproken. Met deze schat komen we naar Nederland waar Jurgen ze zal digitaliseren en verder uitwerken.

Een laatste, niet onbelangrijke, taak was om rond te bazuinen dat Menja in ons huis zou slapen en dat dadan'i Gan voor de dieren zou zorgen. Rondbazuinen? Ja zeker. Men is erg oplettend en het zou vreemd gevonden worden als ze Menja in ene ons huis in en uit zouden zien lopen. Dat zou zomaar voor praatjes kunnen zorgen. Verder is het ook gewoon veiliger wat inbraak betreft. Niet dat er veel te halen zou zijn maar toch.

Vertrek

Nadat we de huissleutels aan Menja hadden gegeven en dadan'i Gan nog het één ander hebben laten zien wat betreft de dieren zijn we op 12 oktober vertrokken naar de hoofdstad van Madagaskar, Tana. Voor ons vertrek naar Nederland waren er eerste nog wat zaken die we moesten regelen. Zo hadden we in week 42 een conferentie van Africa Inland Mission Madagascar (AIM-Mad). De conferentie vond plaats in het noorden. Dus na een twee dagen durende rit naar de hoofdstad werd de reis vervolgt met een busrit van 24 uur. De conferentie was goed. Vooral het weerzien van bevriende zendelingen deed ons goed. De meeste hadden we alweer een jaar niet gezien. Na vijf dagen reisden we weer terug naar Tana.

In Tana hadden we nog één belangrijke afspraak. We moesten naar het visum kantoor in het centrum. De aanvragen voor onze visa (voor 2018) waren al maanden geleden begonnen. We waren echter wat voorzichtig met dit bezoek. Afgelopen augustus was er een geval ontdekt van pest. De pest komt bijna elk jaar nog voor op Madagaskar maar meestal beperkt zich dat tot afgelegen gebieden.

Dit keer was het anders! Het begon bij een jonge man met de besmettelijk variant van longpest. Hoestend zat hij in een bus op weg naar de hoofdstad. Men dacht aanvankelijk aan malaria maar onderweg stierf hij. Ondertussen waren de andere passagiers al besmet. Zo kwam de pest naar de grote stad. Tja, wat doe je dan? Normaal reizen we met het openbare vervoer in Tana. Dit keer zijn we met onze eigen auto gegaan. Bij het visumkantoor hebben we gemeld dat we er waren en dat we in de auto zouden wachten tot we aan de beurt zouden zijn. Eenmaal weer in ons appartement zijn we eigenlijk alleen de straat opgegaan om eten te kopen.

Aankomst

Op 30 oktober zijn we afgereisd naar Nederland om 32 uur later op Schiphol de vertrouwde gezichten van David en Kimo Pavlotzky te zien. Wat vreemd om dan over de Nederlandse snelwegen naar huis te glijden (zoals David dat noemt). De wegen zijn zo anders dan we gewend zijn geraakt op Madagaskar.

Moe maar opgewonden kwamen we aan bij het huis dat vier maanden lang 'thuis' zal zijn. Midden in het centrum van Den Helder, alles binnen fiets en loop afstand. De koelkast was al gevuld en op het aanrecht stonden allerlei lekkere dingen die we op Madagaskar niet of nauwelijks konden krijgen. We zijn regelrecht in ons bed geploft… Morgen weer een dag.

In de eerste week zijn we bezig geweest met koffers uitpakken en spullen halen die we nodig hadden. Sliepen de kinderen in Maroamboka op een rieten mat, hier hebben ze allemaal een eigen bed! Wat een luxe.

En nu?

Uitrusten! Eenmaal terug valt het ons op hoe moe we allemaal zijn. De afgelopen twee jaar, en met name het wonen in Maroamboka, waren zwaar… heel zwaar. Zo vaak ziek zijn we nog nooit geweest. Kleine splintertjes werden zomaar hardnekkige ontstekingen en een verkoudheid ontwikkelde zich al snel in longontsteking of bronchitis. Het warme en vochtige klimaat eiste duidelijk zijn tol. Gelukkig waren we voorbereid en hadden we allerlei medicijnen in huis waaronder een heel assortiment van antibiotica. Het is bijna allemaal op. Naast de gezondheids problemen moesten we ook wennen aan een heel andere manier van leven. Schoon water en elektriciteit zijn daar niet zo vanzelfsprekend als in Nederland. De cultuur is zó anders dat alles wat je gewend was in ene vreemd is. Natuurlijk waren we hier wel op voorbereid want zoiets weet je als je naar een nieuw gebied gaat, maar toch…

Verder

Toch kijken we terug op een heel mooie periode. Ja, een heel mooie periode! Het is pionierswerk maar het feit dat we volledig in de gemeenschap van Maroamboka en regio zijn opgenomen laat zien dat men ons daar graag ziet. De vele contacten en het respect dat over en weer aanwezig is maakt dat we ons in Maroamboka thuis voelen.

De planning is dan ook dat we in maart 2018 weer terug zullen keren in ons dorp. Er is nog zo veel te doen! Gelukkig gaat de Here God ons voor. Natuurlijk hebben wij allemaal mooie plannen. Ook zijn we bewapent met 40 fantastische bijbel verhalen in het Tanala dialect. Maar! Hoe zal het ooit de harten van mensen raken als de Heer hen niet Voorbereid (Psalm 127:1).

Tot die tijd gaan we genieten van de Nederlandse feestdagen. Ook het bezoeken van vrienden en familie staat hoog op ons verlanglijstje. Daarnaast zullen we hier en daar spreken over onze zendingsactiviteiten. Zo hopen we bijvoorbeeld in het nieuwe jaar een informatie bijeenkomst te organiseren. Er is zo veel te vertellen en te zien!

Tja, sommige van u willen natuurlijk helemaal niet zo lang wachten. Dat hoeft ook niet want u bent ook gewoon van harte welkom voor een bakkie koffie of thee… Al vinden wij het ook helemaal niet erg om zelf uitgenodigd te worden. Houdt er alleen wel rekening mee dat we niet altijd beschikken over een auto. Ons (tijdelijke) adres en telefoonnummer vind u in de informatie kolom van deze nieuwsbrief. Geheel anders dan dat we op Madagaskar gewend zijn willen we u wel vragen om van te voren te bellen. De kinderen krijgen inmiddels weer gewoon les en we zijn regelmatig bezet of zelf op bezoek.

Ondersteuning

Als laatste nog een woord van dank wat betreft onze ondersteuning. We zijn in meerdere opzichten bijzonder gezegend. Zo wonen we nu in een huis dat dankzij sponsors te betalen is. We werden de eerste week in Nederland in allerlei opzichten verwend wat betreft eten en velen denken met ons mee als het gaat om andere praktische zaken. Ook zijn we diep onder de indruk van de vele mensen die biddend voor ons op de bres staan! Wauw! Ondersteuning komt in diverse vormen waaronder financiële ondersteuning. Velen van u kunnen we rekenen tot trouwe gevers en daar zijn we super blij mee.

Toch willen we deze laatste vorm nog een keer onder uw aandacht brengen. In de laatste nieuwsbrieven gaven we aan dat we maandelijks ongeveer steeds zo'n 300 à 800 Euro te kort kwamen. Met enkele uitschieters is dat nog steeds zo. Tot nu toe lukt het ons redelijk om rond te komen maar dan moeten er geen gekke dingen gebeuren. Een voorbeeld is onze auto. In de afgelopen maanden hebben we ontdekt dat de auto eigenlijk een paar extra (technische) onderdelen nodig heeft om veilig ons gebied in en uit te komen. Dat hebben we op de lange baan gezet omdat ons budget deze uitgave op het moment niet toe staat. Maar ook nu, in Nederland, wordt het even puzzelen. Boodschappen hier is toch een stuk duurder dan op Madagaskar.

We trekken dus nogmaals de stoute schoenen aan en willen u vragen om met ons mee te denken wat betreft financiële sponsoring. Misschien kent u wel iemand die mogelijk wil bijdragen? Het spreekt voor zich dat wij altijd bereid zijn om langs te komen en te vertellen over ons werk.

Even kort

Sommigen van u zijn (met ons) heel nieuwsgierig naar onze autopapieren… In de vorige nieuwsbrief schreven we dat Jurgen's Malagasy rijbewijs klaar zou liggen. We hebben hem nog niet in handen maar onze vriend Parany is meerdere keren naar het kantoor gegaan om het op te halen. Hij kreeg de boodschap dat het rijbewijs klaar was maar nog niet op het kantoor was aangekomen. De groene kaart is ook nog niet in zicht en dus reden we tot de laatste dag rond met een tijdelijk bewijs welke officieel elke maand vernieuwd moet worden. Tja, het zou zo mooi zijn als deze twee zaken geregeld zijn als we straks in maart weer terug komen… Het zou mooi zijn. We maken ons er niet echt druk (meer) om. Het leven op Madagaskar is iets anders dan hier en dat heeft ook zo zijn charme.

Ps. Sommige mensen hebben gevraagd of we niet vaker een nieuwsbrief als deze kunnen schrijven. We begrijpen dat maar kunnen er niet altijd gehoor aan geven. Onze internet mogelijkheden in Maroamboka zijn vaak slecht. Zo slecht dat e-mailen vaak heel moeilijk gaat. Gek genoeg is het posten van berichtjes op Facebook minder moeilijk. Als u dus tussendoor op de hoogte wilt blijven raden we u aan om via Facebook een vriendschapverzoek te doen.