Op dit moment zijn we op doorreis van ons huis in Maroamboka naar de hoofdstad. We overnachten in het toeristische Ranomafana en komen even tot rust voor we morgen verder reizen naar Tana, zo’n 12 uur rijden van hier. We zijn echt even toe aan rust, een andere omgeving en het zien van onze zendingsvrienden daar. Onze verwachting bleek waar: met de komst van de motor is het evangelisatiewerk op een hoger plan gebracht. Jurgen kan nu veel meer werk verzetten dan voorheen. We zijn moe maar voldaan!

Doorbraak

In onze vorige brief vertelden we over ons ‘eerste dorp’ Tsiombivohitra: hoe daar het werk begon, goed ging en helemaal leek in te storten met het begin van de koffie-oogst. Gelukkig bleek de interesse voor het evangelie nog steeds groot toen Jurgen de bezoeken weer opnam eind november. De bijbelplaten hingen er nog en Jurgen was opnieuw welkom. In december was Jurgen toe aan het verhaal over de brede en de smalle weg. Dat verhaal moedigt de luisteraar aan te kiezen voor een leven met Jezus: een moeilijk maar zeer lonend leven dat leidt naar de eeuwigheid. De vrouw van de koning, nendrin’i Melice, gaf aan te overwegen Jezus te gaan volgen. In de kerstvakantie bezochten we het dorp als gezin. Het verhaal van de 2 wegen werd onderbroken door nendrin’i Melice die uitriep: ‘Ik ben op de smalle weg!’ Later voegde ze daaraan toe: ‘Ik ga naar de hemel.’ Ook haar man, de jongere koning van het dorp, vertelde te zijn gaan geloven. We zijn hier ontzettend blij mee!

Vanwege de motor kon Jurgen ein-de-lijk naar Beono. Beono is ongeveer 10 km van huis. De koning daar laat steeds duidelijk blijken hoe blij hij is met de wekelijkse bezoeken en de verhalen. Behalve hij is ook de president van de fokontany, een soort onderburgemeester, steeds van de partij. De koning is traditioneel bestuurder, de president bestuurt van overheidswege. Beide mannen zien het als hun verantwoordelijkheid kennis te nemen van de verhalen ten behoeve van hun dorp. Regelmatig bespreken ze ook eventuele praktische gevolgen van geloven in Jezus. Vaak is er een troepje kinderen bij, dat heel stil moet zijn. De koning is streng en wil niets van de verhalen missen.

In Tanambao doet de Malagasy zendeling Doris met zijn vrouw goed werk. Zo’n 3 maanden nadat Jurgen er was begonnen met verhalen vertellen zijn zij er komen wonen. Op zondag komen daar nu zo’n 20 jonggelovigen samen. Doris heeft Jurgen gevraagd om de verhalenreeks en de daaropvolgende praktische lessen te komen behandelen tijdens hun kerkdiensten. Jurgen is inmiddels meer dan halverwege. Doordeweeks komt Jurgen ook op de school van het dorp de verhalen vertellen aan de kinderen, die daar erg van genieten. Hij komt dus tweemaal per week in Tanambao.

In het naastgelegen Ambohitsara lijkt de deur dicht te gaan. Jurgen heeft vaak met de koning - tevens toverdokter - gepraat en gemerkt dat er sprake is van toenemende afwijzing. De afgelopen 4 keren kreeg Jurgen steevast te horen: ‘Geen tijd!’ Gelukkig gaat een aantal van de kinderen uit het dorp in Tanambao naar school, zodat zij de kans krijgen de verhalen te horen en gered te worden. We blijven aandringen door de verhalen wekelijks aan te bieden. We hopen op en bidden voor een opening, maar voorlopig lijken de schoolgaande kinderen de enige opening in het dorp.

Tenslotte zijn er ook ontwikkelingen in ons eigen dorp. Er is een kerkje vlakbij ons huis waar vooral vrouwen en kinderen komen. Voor de kinderen werd enkel met feestdagen iets georganiseerd. Depresident van onze fokontany en een diaken hebben Jurgen gevraagd de verhalen te vertellen aan de kinderen, een uur voor de kerkdienst begint. Het is een bijzonder zondagschooltje: ongeveer de helft bestaat uit volwassenen die gretig meeluisteren! Ondanks dat er gelovigen zijn in ons dorp en zelfs een kerkje, is het kennisniveau laag. Via de lessen op de zondagochtend proberen we voorzichtig ook sociale misstanden in ons dorp aan de kaak te stellen, zoals afnemend respect voor ouderen, alcoholisme, diefstal en de praktijken van de vele toverdokters waar ons dorp berucht om is in de wijde omtrek. De president geeft aan blij te zijn met de lessen: 'Naar jou luisteren ze tenminste', verzuchtte hij laatst.

Er is meer

Al met al is Jurgen veel van huis. Dat vergt veel voorbereiding. Daarnaast gaat hij regelmatig naar Sandrohy om contact te houden met Menja, onze vertaler. We hebben Menja gevraagd om het evangelie van Lukas te vertalen in het dialect. Het valt hem zwaar, vertelde hij. In juni vorig jaar hebben we hem gevraagd met het werk te beginnen en hij is nu op de helft. Omwille van de voortvarendheid hebben we hem een bonus in het vooruitzicht gesteld als hij Lukas afheeft bij onze terugkomst in het dorp begin maart. Wie weet...

Vlak voor vertrek naar Tana maken Jurgen en Issa de weg begaanbaar.

De afgelopen tijd waren we helaas opnieuw veel tijd kwijt met de watervoorziening. In 2017 hebben we alle pompen laten repareren, maar op het moment doen nog maar 2 van de 8 kranen het naar behoren – als er waterdruk is. We vinden het erg vervelend: je wassen met water waar dode kikkers in drijven spreekt ons iets teveel tot de verbeelding. We waren dan ook erg blij met de vele regen van de afgelopen maanden. Samen met de president proberen we het nu anders aan te pakken: we hebben weer materialen gekocht ter vervanging van wat stuk is, maar dit keer komen er sloten op de pompen en worden er pompbeheerders aangesteld. Als alles gaat zoals het moet, doen straks alle pompen het, betalen de mensen per maand een klein bedrag voor het gebruik van de pomp en wordt er voorzichtig met de materialen omgesprongen. Zo hopen we te komen tot een regeling die zonder onze hulp (en geld!) kan, ook als wij niet meer in Maroamboka wonen. Maar dingen duren hier helaas erg lang: de materialen liggen al ruim een maand te wachten op de komst van de loodgieter. Intussen zijn er kinderen ziek door het drinken van water uit de rivier. Zucht!

En dan is er natuurlijk het thuisonderwijs. Het gaat goed, maar het lesgeven valt wel steeds zwaarder. We dachten voorheen dat lesgeven aan oudere kinderen minder tijd zou kosten dan kinderen die moeten leren lezen, schrijven en rekenen. Niet dus. Oudere kinderen hebben nog net zoveel tijd en aandacht nodig, alleen op een andere manier: oudere kinderen leren meer van het gesprek over de stof, van kritische beschouwing. Dat is enorm leuk en interessant, maar soms blijkt na een interessante discussie zomaar een uur te zijn weggetikt! Gelukkig kunnen we nog steeds genoeg tijd vinden voor wat er echt toe doet, waar ook ontspanning bij hoort.

De kinderen nemen afscheid van een van de kittens voordat ze verhuist naar Tsiombivohitra.

Tegelijk ervaren we ook de zegen van ouder wordende kinderen in huis: Vanya (14) kan al meerdere gerechten zelf koken en om een boodschap gestuurd worden in de dorpswinkel, terwijl Issa (12) graag helpt met ‘echt mannenwerk’. Abbey (10) en Dani (7) komen geregeld met fruit thuis en helpen met het maken van jam of een toetje. Siemen (3) raapt graag eitjes.

Aan het einde van onze belevenissen willen we nogmaals zeggen dat we ontzettend blij zijn met de motor die we hebben kunnen kopen door uw steun. Ook dankbaar zijn we uiteraard voor alle andere giften en steun door gebed en contact. Het houdt ons gaande en bevrijdt ons van zorg die afleidt.


Blijf op de hoogte: Facebook.
We plaatsen daar regelmatig onze grote en kleine belevenissen.

Tenslotte hebben we ook nog een verrassing... Kijk snel op ons Youtube kanaal: https://youtu.be/k1woO-n7QC0

Graag tot de volgende keer!

Veel liefs van de familie Hofmann